 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Зноў я на тых сьцежках,
на якіх калісьці
З пастуховай торбай бегаў басанож.
У апошні вырай адлятае лісьце
Верасьнем апаленых бяроз.
Як даўней,
грыбамі вышчадрыла восень,
I знаёмых сосен чуецца напеў,
Хоць у даўнім лесе мала засталося
Дружбакоў юнацтва –
аднагодак-дрэў.
Я на'т не пытаю пра іх лёс нялёгкі,
Так, як не пытаюць і ў мяне яны.
Рады мы сустрэчы і што зноў аблокі
Праплываюць мірна ў сіняй вышыні.
Я на'т не абняў іх, каб старыя раны,
Хоць смалой заліты,
не разьверадзіць.
Пахне муравейнікамі, дурнап'янам,
Водарам маліньнікаў, брусьніц.
Што ж мяне заўсёды кліча
ў край юнацтва,
Да сваіх сьцяжынак, векавых бароў,
Да лагоў зьвярыных,
да гняздоўяў птаства,
Да бацькоўскай прызбы
з шэрых валуноў?
Знаць, у іх жыве тут казачная сіла,
Безь якой бы гэта пушча не гула,
Безь якой
і ў песьні не ўзьняліся б крылы,
Безь якой
і ў сэрцы не было б сьвятла.
20.II.1974.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
